۲۶ بهمن ۹۸ | اولین خزعبل
قراره توی خطوط این نوشته‌ها (این بخشی که ساخته‌م)، هر خزعبلی که عشقم می‌کشه، به هر سورطی که دلم می‌خواد بنویسم. اولش هم یه تاریخ می‌زنم که وقتی پیرتر شدم، بفهمم کِی، دقیقاً چه روزی، توی روزهای خامی، چه شِر و وِری نوشته‌م. احتمالاً خوندنش برای بقیه عذاب‌آور باشه، چون این‌ها، یعنی این کلمات، به قصد لذت کسی نوشته نمی‌شن –می‌شن، داره چس‌کلاس می‌آد–. پیش خودم این کار رو نوعی تمرین برای انتقال سریع و بی‌پردۀ افکارِ معمولاً مریضم می‌دونم –همیشه مریض–؛ یه جور خودشناسیِ نصفه‌ونیمه –شسته‌رفتۀ چرندیات. خدا به منِ بدبختِ ذهنی‌ش رحم کنه–.
امروز خیلی اتفاقی، –آره، ارواح عمۀ پنجمت– متوجه شدم که فرهنگ عامیانۀ نجفی، مدخلی برای کلمۀ «ک‍‌‍یر» نداره –ذهن مریض! !Fag–. شاید بپرسید این چه دغدغه‌ایه مرد حسابی؟! که باید در جواب بگم این هم یه نوع دغدغه‌ست مرد حسابی‌تر! من از سانسور بیزارم، به هر صورتی که بخواد باشه. احتمالاً افرادی که از زیرنویس‌ها و ترجمه‌ها گذرشون به این‌جا خورده، –مرده‌ها!– بهتر متوجه این مسئله باشن. سانسور به هر شکلی، در هر اندازه‌ای، مخرب و مسخره‌ست. نوعی فحشه از طرف نهادهای سانسورچی به آدم‌ها که «شما نمی‌فهمید چی براتون خوبه و چی بده؛ منم که می‌دونم، پس گه زیادی نخورید و بیایْد این گه‌هایی که من می‌گم رو بخورید.» ولی خودمونیم، اگه به نیمۀ پر آفتابه نگاه کنیم، سانسور همچین چیز بدی هم نیستا. حتی باید شکرگزار باشیم، آخه اگه سانسور نبود، اختناق نبود، سرکوب نبود، اون‌وقت ما بنده‌های غرقه در ناز و نعمت و آزادی، چگونه ارزش راستینِ حقوق نداشته‌مان را چنین با دل و جان می‌درکیدیم؟ هان؟! (رکب را با پرسشی بلاغی زده و ادامه می‌دهد…) –از ده‌متری مشخص بود گوزو. بلاغی! هنر کرده مثلاً– ولی گذشته از این روده‌درازی‌ها، سیاست سانسور هیچ‌وقت مثل امروز این‌قدر بی‌اثر نبوده. بخش زیادی‌ش به لطف خود عمل سانسوره، چون که ذهن افراد رو بیشتر از همیشه تشنۀ کنکاش در وادی ممنوعه‌ها می‌کنه. پس هر چقدر بیشتر سانسور باشه، همون‌قدر هم بیشتر کنج‌ها کاویده و زیر فرش‌ها گشته و پرده‌ها برداشته و رازها برملا و روایح گندکاری‌ها بلند و کلاً بخوایْم خلاصه بگیم، کاسه‌کوزه‌های سانسورچی‌ها، چپه می‌شن. بِه است بیش از این جاده‌خاکی نزده و به مسیل دلست بلگلدم.
این‌ها رو ریختم بیرون که بگم، کلمه‌ها گناهی ندارن. نباید عقده‌هامون رو سر کلمه‌های بدبخت خالی کنیم. پاک کردن فلان‌کلمه از فلان‌کتاب کاری بی‌فایده‌ست. به قول گوستاو ک‍‌‍یرشهوف یا شاید هم ترجمه‌ای از ضرب‌المثلی چینی: –داره مهبل (بر وزن مُهمَل) می‌گه– «هر چه سدّی را بلندتر سازی، آب بیشتری پشتش انباشته خواهد شد.» حذف کلمات، اونم از کتابی که کارش ضبط گفتار عامیانه‌ست هیچ عایدی نداره جز برجسته‌سازی حماقتِ باعث و بانی سانسور.
#زنده‌بادک‍‌‍یر –حیف که تفنگی دم دستم نیست–
۲۸ بهمن ۹۸ | مال و منال حاجلال
«به قصد خیر که سرک کشیدیم، دیدیم مال و منال حاجلال، غالباً به این‌ها مثلاً خلاصه می‌شد: یک باب خانۀ آجرنما ته کوچۀ شهید راستگو که فقط چون درش آن‌جا بود می‌گفتند ته کوچه است، سه دهنه دکانِ خدا-می‌داند-در-خدا-می‌داند-متر توی راستۀ بازار خودی‌ها، دو دستگاه ماشین که یکی‌شان سبک و برای رفت‌وآمد درون‌شهر بود و دیگری سنگین که چه عرض کنم، از دور گویی کوهی روان بود که جاده‌ها را یک‌به‌یک قورت می‌داد. بقال محله‌شان می‌گفت پا به خانه‌اش که می‌گذاشتی، بر دیوار هال، چهار قبضه برنوی عتیقه می‌دیدی که با هم دو ضربدر می‌ساختند. مرغ هم داشت حاجلال، زیاد؛ مرغداری بود در واقع. بیرون شهر. کنار یخ‌سازی‌اش. کسی که مرغ داشته باشد، تخم‌مرغ هم دارد. در دهاتی که نامش ته فامیل حاجلال یادگار مانده بود، جایی‌آباد، پدرش، حاج‌آقای‌اصلی، یک قطعه زمین درندشت، او هم ارثیه از پدرش، برای حاجلال به ارث گذاشته بود. دخترها هم که خواهران حاجلال باشند در باغ‌های زمین گه‌گاهی می‌چرخیدند و از درختان و زمین خدا نصیبی می‌بردند. باقی اموال چندان به چشم نمی‌آمد و خرد حساب می‌شد؛ البته همۀ این‌ها در مقیاس خود حاجلال است که بهتر از عموزاده‌هایش نیمچه‌درکی از ارباب‌رعیتی داشت و در این دنیای ظاهراً جدید بر بنده‌خداهای از-خدا-بی‌خبر اطرافش، آن را پیاده می‌کرد.»
–خُ که چی؟–
۲۹ بهمن ۹۸ | دلخوشی
دلم خوشه که حداقل تاریخ هست. تاریخ جان، این‌هایی که بر سر ما گذشت رو بعداً هر وقت تونستی، برا آینده تعریف کن.
۳۰ بهمن ۹۸ | مرده
سال‌هاست که مرده‌ای. صبح‌به‌صبح موهای جسدت را شانه می‌زنی و نعشش را به این سو و آن سو می‌بری. آخر که چه؟ کیلومترها با جنازه‌ات طی می‌کنی، در جاده‌ها، در آسمان، بی‌هدف. شب و روز دندان‌هایت را مسواک می‌زنی، هر چند وقت ناخن‌های دست و پای لاشه‌ات را می‌گیری، موهای زیر بغل و شرمگاه و ریش و سبیلت را صاف می‌کنی، همه و همه برای این که بوی گندت به این زودی‌ها در نیاید، اما می‌آید. گند همۀ لاپوشانی‌هایت، آن اداهای زندگی کردن‌ها، بالاخره در می‌آید. دیر و زود دارد، اما… نیازی به گفتن نیست. تو مرده‌ای و خودت بهتر از هر کسی می‌دانی. –با کی حرف می‌زنی؟ ها؟– خودت بهتر از هر کسی می‌دانی.
۱۳ اسفند | ادارۀ آگاهی
آگاهی‌ات را که اداره می‌کند؟ خودت؟! دروغ نگو. با چشم‌های خودم دیده‌ام که هر روز آدم‌های آن‌ها از روی دیوار کله‌ات می‌پرند داخل و تو تازه دنبال زیرشلواری‌ات می‌گردی. انگار زیرشلواری قدرتی فراطبیعی دارد و قرارست در آن لحظه معجزه‌ای کند یا رازی مهم از زندگی‌ات را حفظ. چرا خوابی همیشه؟ چشم‌هایت پف کرده‌اند، هیچ نمی‌بینی که مستأجرت یکی از آن‌هاست. به شوخی و خنده می‌گیری، انگار نه انگار! بجنب تا دیر نشده، بالاخانه را خالی کن. همان بهتر که خودت تابستان‌ها آن‌جا بخوابی تا دیگری. شاید آخر سال مقداری پول کم بیاید، اما خب… هیچ چیز بی‌بها نیست. دست کم آن وقت خیالت از خیالات خودت راحت است و هر آن‌چه در آن‌جا داری بین خودت می‌ماند.
۱۷ اسفند ۹۸ | انجمن TV-World تی‌وی‌ورلد می‌ترسد و تن می‌دهد
امروز، تقریباً چند ماه بعد از خروجم از گروه ترجمۀ تی‌وی‌ورلد، توی یکی از بخش‌های این انجمن، خبری رو در مورد واکنش رسول‌اف به سانسور فیلم‌هاش نوشتم [تصویر]، اما خودِ خبرِ مادرمرده با سانسور مواجه شد! البته این‌جور رفتارها از سوی مدیران انجمن‌های خودگردانِ بله‌قربان‌گو چندان عجیب نیست. ولی من این وسط فقط می‌تونم حسرت بخورم… حسرت و حسرت… که ما آدم‌ها چطور ناآگاهانه و از سر ترس، سانسور رو به اصلی نهادینه در تمامی امور زندگی‌مون تبدیل می‌کنیم. این اتفاق نمونه‌ای کوچیک از خروارها نمونه‌ست. همیشه می‌ترسیم. حرف نمی‌زنیم. نه‌تنها حرف نمی‌زنیم، بلکه دهن بقیه رو هم می‌بندیم. آخرش کی برنده‌ست؟ اونی که دو روز دیرتر فیل‌تر می‌شه یا جناب نامحترم سانسورچی که ما خودمون زحمتش رو کم می‌کنیم؟!
پ.ن: پس از ابراز اعتراض (بدون توهین)، مدیر انجمن IP بنده رو به بند کشید. با این حال شکرگزارم که این شخص بر مسند قدرتی در دنیای غیرمجازی ننشسته، وگرنه خدا می‌دونست…
پ.ن۲: علاوه بر IP، خود حساب کاربری هم محدود شد. اوجِ هراس از کلمات.
۱ فروردین ۹۹
واااااااااااااااااااااااااااااای! زمین دور خورشید چرخید. برم به بقیه تبریکش بگم. –واقعاً رفت تبریک بگه–
۵ اردیبهشت ۹۹ | چرا؟
با توجه به خزعبلِ ۲۶ بهمن ۹۸، این تصویر رو ببینید.
باسن آدم می‌سوزه از این کارا.
۱۲ اردیبهشت ۹۹ | حیوانِ خردمند
توی جمعمون، یکی از بچه‌ها گفت توی فلان‌دانشگاه، شب‌ها انواع حیوون‌ها، مث سگ و شتر و گاو می‌آن و می‌چرخن. جواب دادم می‌خوان درس بخونن. دوباره بلندتر گفتم. باز هم گفتم. عصبانی شدن که «شوخی‌ت رو فهمیدیم، دیگه بسه.» شوخی بدی بود. می‌خواستم بگم آدم هم آخرش حیوونه. کلاً خوب در نیومد. باید از این به بعد واضح‌تر بشوخم. این مثلاً طنزنوشتۀ جدیدمه: پروانه شیدا بود، با دخترش شاپرک از پنجره پرید پایین. روی سر جهان افتادن و هیچ‌کس زنده نموند. –اینا رو تیر و مرداد بنویس. الان هوا هنوز خنکه، به کار کسی نمی‌آد–
۱۸ خرداد ۹۹ | *‹›٪٫#@$
امروز یه سر به ایمیل‌دونیِ سایت زدم و به یکی از پیام‌ها جواب دادم. این‌جا می‌تونید بخونیدش.
۱ مرداد ۹۹ | رؤیای بیهوده
رؤیای من هنریه که تمام حواس انسان رو هماهنگ و هدفمند درگیر کنه، ولی تلاش برای رسیدن به این هنر بیهوده‌ست، چون این هنر، خود زندگیه. نزدیک‌ترین تجربه به این موضوع، اجرای زندگی در حضور همدم و دوستان و خانواده و آشناها و درگیر ساختن حواس اون‌هاست. پس نتیجه می‌گیریم گوزیدن، نوعی پرفورمنس هنریه که اون خاصیت هنری رو در پی تکرار ممتد – دیرررررررک – از زمان وجود بشر تا به الان، از دست داده. –آخه چرا باید به این سمت می‌رفتی؟ داشت خوب پیش می‌رفت–
۱۰ مرداد ۹۹ | خونه‌لرزونی
می‌شه گفت دستی به سر و روی وبسایت کشیدم. صفحۀ اول وبسایت، توی معرفی کوتاه خودم و توضیح محتوای بخش‌های سایت، یه کم بامزه‌بازی در اورده بودم که کلاً زدم نابودش کردم. نمک زیادی واسه خواننده‌ها بده. بخش ‹از بقیه چیزا› رو هم پاکیدم، چون این‌طور که پیداست، ک‍‌‍ونم نمی‌شه دربارۀ چیزی غیر از سینما، این‌جا مطلب‌پطلب بذارم. اسم بخش ‹بگوشین› رو به ‹رادیو› تغییر دادم. نمی‌دونم دقیقاً چرا. احتمالاً حوصله‌م از اسمش سر رفته. توی بخش زیرنویس، اون جدولِ فیلم‌های ترجمه‌شده رو هم تغییر دادم. قبلاً ترتیبش طبق تاریخ انتشار ترجمه بود، الان بر اساس تاریخ انتشار فیلمه. البته هر فیلم جدیدی که بهش اضافه کنم، به‌دنبالش باید کلی فیلم این وسط جابه‌جا کنم تا باز درست در بیاد. مثلاً اگه فیلمی ساخت سال ۱۹۰۸ ترجمه کنم، ک‍‌‍ونم پاره می‌شه. راهی برا این مشکل ندارم؛ افزونۀ جدولی که داینامیک و پویا باشه هم پیدا نکردم تا کارم رو راحت کنه. احتمالاً خوب نگشته‌م. دانشم از کدنویسی و طراحی وبسایت و این چیزا هم در حد چسه. پس راهی ندارم جز این که همراهِ ده تا مثل خودمِ دیگه بیفتم به جون Tenet و Dune و No Time to Die. –الان مثلاً به مترجم‌های دیگه تیکه انداخت، ولی همۀ این فیلم‌ها رو اولین نفر با کله می‌ره می‌بینه –من به‌عنوان خودِ ذهنیِ خودِ ذهنی‌ش این مسئله رو تأیید می‌کنم –من هم به‌عنوان خودِ ذهنیِ خودِ ذهنیِ خودِ ذهنی‌ش می‌گم که خودِ ذهنی‌م داره گه زیادی می‌خوره –من خود هستم بچه‌ها. کسی می‌آد بریم بیرون توپ‌بازی؟ – – – –
نمی‌دونم چرا، ولی امروز هِی سرم تیر می‌کشه و پاک می‌کنه.
۱۸ شهریور ۹۹ | کلمه
من اگه کلمه بودم، خسته می‌شدم. می‌زدم بیرون از جمله، می‌رفتم دنبال نقطۀ خودم.
۲۰ شهریور ۹۹ | پاس‍‌هه‌هه‌‍داری از زبان فارسی
این ‹مثلاً مقاله› اگه نه آشغال‌ترین، دست‌کم یکی از آشغال‌ترین نوشته‌هاییه که توی عمرم خونده‌م. هر جای دیگه‌ای بود، مهدی سمایی رو می‌ذاشتن روی چِششون، ولی این کورذهن‌ها نه‌تنها کار سمایی رو به بهانه‌های بیهوده توقیف کردن، بلکه توی تریبون‌های خودشون ادعای بینش بلند و پاسداری از زبان فردوسی و حافظ دارن.
۲۶ بهمن ۹۸ | اولین خزعبل قراره توی خطوط این نوشته‌ها (این بخشی که ساخته‌م)، هر خزعبلی که عشقم می‌کشه، به هر سورطی که دلم می‌خواد بنویسم. اولش هم یه تاریخ می‌زنم که وقتی پیرتر شدم، بفهمم کِی، دقیقاً چه روزی، توی روزهای خامی، چه شِر و وِری نوشته‌م. احتمالاً…