سیه‌داس

  چشمم
           از سیه‌داس
                 درخشان مرگ
                        که هر آنست
                            سنگین بر
                               سرم فرود
                                آید از آسمان
                                و از زمینم
                              به تندی کند
                            ریشه‌کنم
                       چنان که
                   تو گویی
              نروییده‌ام
     هیچ زمان…
چشمم
از آن
کور
است
چون
کسی
چارهٔ
کار
در این
دیده