«درد بی‌دردی» از گروه داماهی
*دلُم گِتی شِ ن از ای روزگارِ نامردی
یکی اَ غصَّه نَ مُردِن، یکی از دردِ بی‌دردی
دلُم گِتی شِ ن از ای روز‍ۆنِ سیاه مثِ شُو
نه جرأت اُمهَه وا بیداری ۆ نه زهرَۀ خُو
«خُوُم پُر اَ گرازِن ۆ کَراسِ ن، پرِ گِریک ۆ عذاب
سرابَ ه هر چه که دیدُم، صباح همیشَه سراب»[۲]
«دلُم دلُم، دلُم دلُم، دلُم دلُم دلُم
دلُم دلُم، دلُم دلُم، ای دلُم ای دلُم»[۳]
«دلُم هَما وَه که ای چشم ۆنِ ت تَکۆن ای خوا
غزل‌ترین غزلُم تَختِ آسَمۆن ای خوا»[۲]
«دِلُم چِنۆن گِتی شِ ن از ای عمرِ تلخ ۆ بی‌حاصل
اَگَم خۆشا هَما که نه احساس ای هَه، نه جۆن ۆ نه دل»[۲]
«خُوُم پُر اَ گرازِن ۆ كَراسِن، پرِ گِريک ۆ عذاب
سرابَه هَر چه که ديدُم، صباح هميشَه سراب»[۲]
ترانه‌سرا: ابراهیم منصفی
* این ترانه به گویش مینابی است.
هر چه از یادِ خواشِ عشقِ گذشتَه گپ مُ زَه بَسِ ن دِگَه
ای همَه فکر‍‍ۆنِ ول، خیالِ باطل که مُ کِه بسِ ن دِگَه
ای حقیقت که گلِ سرسبدِ دُخت ۆنِ بندِر مالِتَ ه گذشت ۆ رَه
ای که یه روزگاری کمتِر از بیس سالِتَ ه گذشت و رَه
«گپ امروز‍ۆ بزن، حالا که بالایِ چِلِی
با یه دنیا ادعا تو خمِ یَک کوچَه وِلِی»[۲]
هنوزم دلت شَوا صد تا خاطرخواه اِدبَشِد
یه ‹دیلیپ کومار› بِبی، ‹سارا بانو› همیشَه همراهِت بَشِد
زندگی مۆهبتی‌ن که یه دُفَه بِشتِه هیچ‌کَه گیری نِ تاتِن
اَگَه حَنظَل بُ خواری وَختی دلِت خواشِ ن مثِ حَبِ‌ّ نباتِ ن
«ای روۆن‌برگشتَۀ بی‌منطقِ بی‌فلسفَه
بِشتِه بِی روحِت مَ دَه عذاب، مَ کۆ بِی خودِت خَفَه»[۲]
ترانه‌سرا: ابراهیم منصفی
«توی بند‑بندِ مُغ ۆن، تولَک ۆن* دولۆن، چَکۆن»[۲]
«سَرِ خُ زیر ما کِه، ما چی پایِ مُغ ۆن»[۲]
پایِ دَر رو سور‑رِغ ۆن، زیرِ اَفتُوِ سوزۆن
شیرَه‌خرمایِ مُغ ۆن هَستَه رو جۆن مۆن
«وَختی از ما حَرْکَتَه، کارِمۆن پُربَرْکَتَه»[۳]
وَختی از ما حَرْکَتَه…
«شَک و شَهْکِ بنگری ۆن، شَروِندِ خواشِ چوک ۆن»[۲]
«تولَک ۆن خُ پُر ما کِه، گازی رَمّازا* ما کِه»[۲]
پَری ۆن* رو سَرْ مُنَه، تولَک ۆن نَ کَنْگْ مۆنَه
پَری ۆنِ پُرِ خُ ما وا تو مُشتا خُ*
«وَختی از ما حَرْکَتَه، کارِمۆن پُربَرْکَتَه»[۳]
وَختی از ما حَرْکَتَه…
«توی بند‑بندِ مُغ ۆن، تولَک ۆن دولۆن، چَکۆن»[۴]
«سَرِ خُ زیر ما کِه، ما چی پایِ مُغ ۆن»[۲]
پایِ دَر رو سور‑رِغ ۆن، زیرِ اَفتُوِ سوزۆن
شیرَه‌خرمایِ مُغ ۆن رِختَه رو جۆن مۆن
«وَختی از ما حَرْکَتَه، کارِمۆن پُربَرْکَتَه»[۷]
وَختی از ما حَرْکَتَه…
ترانه‌سرا: ابراهیم شهدوستی
پانوشت‌ها:
* تولَک: زنبیل. سبد کوچک و بی‌در برای جابه‌جایی رطب (=کُنگ) و خرما (=حُرما) که با در هم بافتنِ ‹برگ‌های درخت نخل› (=پیش) آن را می‌ساختند و از دو سو دسته داشت.
* رَمّازا: نوعی بازی محلی‌ست که در آن دو بازیکن (یا دو دسته از بازیکنان)، بایستی همواره با یک دست خود، شست پای مخالف را از پشت سر بگیرند و با دستی که آزاد است، تعادل رقیب را بر هم زنند. ساختمان این واژه از دو واژ ‹رماز› و ‹ا› تشکیل شده است، همچون ساختار نام بازی‌های دیگری در زبان فارسی مانند ‹قایم‌باشکا› (بندری: ‹بَنبَنَکا›)، ‹خروس‌جنگا› (بندری: ‹کُروسْک‌جنگا›) و…
* پَری: سبدی بزرگ‌تر از ‹تولک› و در‑دار برای جابه‌جایی رطب و خرما که با در هم بافتن ‹برگ‌های درخت نخل› آن را می‌ساختند.
* مُشتا: تکه‌زمین کوچکی معمولاً محصور با شاخۀ برگ‌دارِ (=تَغ) نخل که در آن رطب می‌انباشتند تا آفتاب‌پز شود.