بیندیش
تانگاه که زنده‌ای
تانگاه که نفس‌دار و امیدواری
بیندیش همواره
به آن پرندگانِ همقفست
به آن بوسه‌زنانِ زندگی‌
که پریدند گرم‌خیال
به هوایِ آزادگی
آنان که دسته‌دسته رقصیدند در آسمان
تانزمان که درشکست بال‌هاشان
شدند دانه‌دانه در زمین

بیندیش هم‌آب‌وخاک
بیندیش به دزدانِ دیروزت، امروزت، و فرداهات
بیندیش به تن‌هایِ تبرخورده
حدقه‌هایِ تهی‌ازچشم
اذهانِ ازرنج‌خراشیده
بیندیش همسقفم، بیندیش به این خانهٔ لرزان
بیندیش به آغوشِ عدالت، به کامِ حق، به آنچه هست گرفتنی
بیندیش محکم، مصمّم
بیندیش یک‌سره، به‌تمامی
بیندیش به این جمهو‌‍‌‍‌ریِ جان‌ربایِ ا‌‍‌‌‍‌سلامی

بیندیش به من، به او، به ما
بیندیش به بی‌ نامان و جا
بیندیش به آینهٔ پیشِ رو
بیندیش به تاریخِ ازمابجا
بیندیش و بیندیش
بیندیش تا می‌شود گفت ‹تا›

اردیبهشت ۱۴۰۳

تو را هست یادم
با زخم‌هایی که از هم به آغوش کشیدیم
با رنج‌هایی که بر لب‌های هم شنیدیم
آن خنده‌های ساده که به هم دادیم
آن غصه‌های سخت که از هم خوردیم

از خیلی پیش‌تر…
به دریا می‌رود فکرم
به آن شب‌ها که بر شن‌ها
پابه‌پا پسِ پرتگاهِ قوطی‌های تنها
رمز و راز از زبانمان
در گوشِ هم پرواز دادیم
سینه‌هامان را دم‌به‌دم اشکافتیم
تا تهِ درهٔ درد دل‌ها سر نهادیم

هنوز که هنوز…
شب‌به‌شب پشتِ پلک‌ها
به تو می‌ریزد رود خیالم
تویی که مأنوسم به زنگ صدایت
به هندسهٔ چهره و طرح نگاهت
به نعشیِ تن‌لرزِ نفس‍
‍هایت خو دارم همچنان
من خو دارم
به خفتن در گهوارهٔ گیسوانت
به هوایت، به عطرت، به خنکای حیاتط *

خدا می‌داند تا کی…
[نیمه‌کاره]

اردیبهشت ۱۴۰۴، بندرعباس

* کذا.

  چشمم
           از سیه‌داس
                 درخشان مرگ
                        که هر آنست
                            سنگین بر
                               سرم فرود
                                آید از آسمان
                                و از زمینم
                              به تندی کند
                            ریشه‌کنم
                       چنان که
                   تو گویی
              نروییده‌ام
     هیچ زمان…
چشمم
از آن
کور
است
چون
کسی
چارهٔ
کار
در این
دیده

هفت هزار و هشتصد و هشتاد و هشت بار
خورشید بر دوش من افتاده و
هر بارش سنگین و سوزان‌تر بوده از بار دوش

مسیحی بوده‌ام این سال‌ها سخت‌مصلوب
بر داری دستانش دوخته و چشم‌ها به دور

بوده‌ام.؟ آن کس که بوده که بوده‌ام.؟
دیری به درون دادگاهی ناصلح
به گناه آمدم محکومِ این‌جا بودنم

کسکی بی‌وزن و پوسیده پر از پر، پر از کاه
پر از پوچ و پر از خار، پر از ناخواستنی‌ها و پر از برگ‌های کهنه
میان این همه کاشته بکاشته
وو را برزگر به دستِ خود کجّش فراشته

نیا نزدیک تو این نزدیک، آدمم من، من آدمم من